Στο δρόμο για το φεγγάρι*
Κάπου ψηλά το φεγγάρι κάνει νόημα. Φέγγει κι απλά σε καλεί στο φως του. Φωτίζει την σκέψη σου. Ακόμα και τα σκοτάδια σου. Εκείνα που φοβάσαι πιο πολύ. Και εσύ απλά μαγεύεσαι. Και χάνεσαι. Και μετά σιωπή. Κι έρωτας. Η μαγική στιγμή που ερωτεύεσαι το ίδιο φεγγάρι. Κάθε φορά όλο και πιο πολύ. Γιατί; Γιατί παίρνει τα μάτια του. Γιατί νιώθεις εκείνη τη δροσιά που έχει το ψυχρό λευκό του σε ολόκληρο το κορμί σου. Και ξαφνικά τα χείλη σου γίνονται ασημένια και γλυκά φωσφορίζουν στο σκοτάδι. Σαν κάλεσμα. Γιατί το φεγγάρι είναι έρωτας. Κι εσύ απλά παραδίνεσαι στην πρώτη ματιά. Στην πρώτη μελωδία που θα ακούσεις σαν το δεις. Σαν σε δω. Μια μέρα θα μου υποσχεθείς ότι θα βρέξει αστέρια στην γειτονιά μου. Και θα μου πεις πως τα στέλνει το φεγγάρι σου. Και θα ναι όμορφα εκεί έξω. Στη γειτονιά μου. Με τα δικά μου αστέρια να φτιάχνω δίχτυα για να μείνουν εκεί. Και να κάνουν φωτεινά μονοπάτια για να περπατώ. Να φτιάχνω ανεμόσκαλες για να δω τα μάτια σου. Κι είσαι φεγγάρι μου ψηλά. Και σα
