Τα όνειρά μου περπατώ*

Με ρωτάς που χάνομαι. Με ρωτάς που κρύβομαι όταν η ματιά μου χάνεται. Με ρωτάς και αν φοβάμαι (πολύ). Με ρωτάς αν σε παίρνω μαζί μου εκεί ψηλά. Με ρωτάς αν είναι ωραία τα ταξίδια μου και αν κρυώνω τις νύχτες που φεύγω για να ονειρευτώ. Θες να μάθεις αν σε παίρνω αγκαλιά κι αν σε φιλώ κλεφτά. Θες να ξέρεις. Κι εγώ θέλω να ξέρω. Θέλω να (σου) γράφω για μένα. Για εκείνη. Για σένα. Να βρίσκω μικρά πράγματα, μικρές σκέψεις, μικρούς θησαυρούς. Για μας.

Κι εσύ μεγαλώνεις. Φοράς το πιο όμορφο χαμόγελο και με τραβάς από το χέρι. Και λέω μέρες τώρα ότι εκεί έξω δεν υπάρχει τίποτα να γράψω, τίποτα για να ονειρευτώ, τίποτα για να ταξιδέψω ψηλά. Και ξαναχάνω το χαμόγελο. Κι ανοίγω την ντουλάπα με τις σκιές και τα γκρί και φοράω κάθε σκούρα απόχρωση. Σαν να κοιμήθηκαν τα όνειρα και να φυλάκισαν όλα τα χρώματα σε μια αγκαλιά που δεν βρίσκω ξαφνικά.

Και μου ψιθυρίζω κάπου ανάμεσα στο σκοτάδι ότι δεν θα υπάρχει πάντα λόγος για κάτι κι η μαγεία θα είναι στο να ανακαλύπτεις πάντα κάτι καινούριο που θα σου δίνει αυτό το κάτι. Και με παίρνω αγκαλιά για να ψάξω, να ανακαλύψω κάτι από τα παλιά, κάτι που να έρθει να γίνει ένα με τα καινούρια. Και πάντα εκεί πίσω υπάρχει κάτι. Πολλά.

Kαι πάντα όταν περπατάς στο όνειρο ακούς την ίδια μουσική και μπορεί να βλέπεις και τις ίδιες εικόνες. Αλλα ποτέ δεν αισθάνεσαι το ίδιο. Το συναίσθημα και η αίσθηση είναι πάντα αλλιώτικη. Και πάντα μαγεύεσαι. Κι αφήνεσαι. Κι όταν έρθει η στιγμή να αποχωριστείς το όνειρο δεν κοιτάς ποτέ πίσω. Γιατί κάτι εκεί πίσω σου λέει μείνε. Απλά φεύγεις ή πετάς με τα φτερά που έμειναν για το ταξίδι της επιστροφής. Κι όταν γυρνάς όλα είναι απλά αλλιώς. Όλα έχουν άλλα χρώματα. Κι η λάμψη σου θυμίζει πως υπάρχει το κάτι όταν θελήσεις να το δεις αλλιώς. Με τη δική σου ματιά. Μέσα από το όνειρο. 

Κι ένα θα υπάρχει που θα ψάχνω πιο πολύ. Να περπατώ στα όνειρά μου. Να κρύβομαι στα πλακόστρωτα των αναμνήσεων. Να βγαίνω έξω στη βροχή. Να χάνομαι σε χώρες μακρινές. Να βρίσκω πάντα μια αγκαλιά. Να κοιτάζω ένα αστέρι. 

Και μου λέω σβήστα όλα και άντε παρακάτω. Άνοιξε την πόρτα και προχώρα. Κι αν τίποτε δεν έρχεται, βγες εκεί έξω και κυνήγα το. Άρπαξε το από τα μαλλιά και δώσε του ζωή. Και πίστεψε ότι θα γίνει δικό σου. Το ξέρω κι εσύ ψάχνεις να βρεις την δύναμη, το λόγο για να τρέξεις προς τα κει. Το ξέρω πονάει να ζεις στα ίδια. Το ξέρω είναι μονότονο να κάνεις φίλο μόνο το γκρίζο. Το ξέρω είναι θλίψη κι αρρώστια η ζωή έτσι. Το ξέρω...

Θέλω απλά να μπορώ να γυρίζω το διακόπτη (ξανά) κι όλα να βγάζουν χρώματα και ήχους. Και στη μέση να είσαι εσύ και η λάμψη από το χαμόγελο σου. Και γύρω-γύρω η αγκαλιά μας. Κι όλα να είναι αλλιώς. Και ξέρω πως είμαι μόνο ένα βήμα από την εικόνα. Ένα βήμα πριν ακούσω το κλικ της φωτογραφικής μηχανής κι εσένα να λες "χαμογέλα"...

Και τα αραδιάζω όλα κάτω. Χαμόγελα, θλίψεις, συντροφιές, ζήλειες, θυμούς, κλάμματα, γέλια, αγκαλιές, αλήθειες, ψέμματα, λόγια, αναμνήσεις, "θέλω", "μπορώ" ... Και ξέρω τι θέλω πιο πολύ. Να τα ζούσα ξανά.  

Κι εκεί που θα κοιτάζω την άνοιξη να γεννιέται θα ακούω τον ήχο του τριαντάφυλλου όταν ανοίγει. Κι εκεί θα την δω να τρέχει. Και θα ναι σαν να με ξαναβλέπω να τρέχω. Μικρή με εκείνες τις κοντοκουρεμένες μπούκλες που τότε τόσο μισούσα. Και τώρα τόσο αγαπώ την αφή τους πάνω της. Και το χρώμα τους σαν τις αγγίζει ο ήλιος.

Κι όταν θα φεύγει από την αγκαλιά μου, πάντα θα θυμάμαι την αγκαλιά της. Και τα λόγια της Aθηνάς σε ένα μήνυμα:  

...και ειναι απο τις στιγμες που χανω το δρομο μου και καπου εδω ψαχνω το χερι σου σαν να ξερεις μονο εσυ να μου πεις που πρεπει να παω σ'αγαπω και μου λειπεις θα θελα ενα κοσμο μονο για μας ευτυχισμενες με τισ τρελες μας καλοκαιρι μπανιο και αγιος ο Θεος. ειναι δυσκολα χωρις εσενα κι οταν τον δρομο μου χανω σε εχω αναγκη ακομη παραπανω ξερω οτι με ξερεις και εισαι παντα εκει τη σωστη στιγμη με μια μαγικη δυναμη...
Εισαι το αλλο μου μισο...

Και οι δρόμοι, οι σκέψεις, οι εικόνες μου λες θα οδηγούν σε μας. Κλείνω τα μάτια σου λέω. Κι έρχομαι. Με μια αγκαλιά αναμνήσεις. Να τις πίούμε όλες απόψε μονομιάς. Και να σου πω για εκείνη. Για μένα. Για τα μέρη. Παλιά και νέα. Κι αν βαρεθείς θα σ' αφήσω απλά να κοιμηθούμε με τα χέρια τυλιγμένα. Κι εκεί στα όνειρα θα στα πω όλα φίλη μου.

Εκεί. Στα όνειρα. Σε ανοιξιάτικες λιακάδες. Κάτω απο αμυγδαλιές. Πάνω σε χαμομήλια. Εκεί που είναι άνοιξη μαζί και καλοκαίρι. Κι όσο το φεγγάρι θα ναι ψηλά, εγώ θα σε παίρνω από το χέρι για να πάμε κι άλλο μακριά. Με γυμνά πόδια. Και λουλούδια στα μαλλιά. Να περπατάμε. Για να σου πω πως μου λείπεις. Μου λείπω. Για να μην ξεχάσω. Για να θυμάμαι.

Για να θυμάμαι πως είναι άνοιξη. 

Για να θυμάμαι να ψάχνω για λουλουδια.

Για να θυμάμαι να ακούω.

Για να με ακούω.

*http://youtu.be/hSH7fblcGWM