Οι λέξεις κρατούν για χρόνια*

Της Διονυσίας Μπίθα,

Κοινωνικής Λειτουργού

Είναι άλλοτε που οι λέξεις ρέουν στα δάχτυλα και γίνονται σειρές και σελίδες ολόκληρες. Είναι άλλοτε που κάνουν χορό στο κεφάλι και φτάνουν στη γλώσσα για να εντυπωθούν ή και να χαθούν στον αέρα. Κι είναι άλλοτε που τις ψάχνω κι άλλοτε που τις κρύβω. Μέρες πια τις αναζητώ μέσα μου. Γύρω μου. Και θα αναρωτηθείς όπως κι εγώ. Χάθηκαν; Έφυγαν; Ή δεν υπάρχουν πια; Τις πήρε κανείς; Τις έδιωξα εγώ;

Κι έκλαψα για μέρες για τούτο το χαμό. Για τούτη τη γκρίζα μέρα που είδα να ξημερώνει χωρίς τις λέξεις μου. Και για εκείνες που ήρθαν και ξαναήρθαν. Κι έψαξα παντού. Για έμπνευση. Για χαμόγελο. Για λίγο φως. Κι έγινα κι εγώ γκρίζα. Κι όλα άλλαξαν. 

Και κάθε βράδυ μια φωτιά με έφερνε κοντά της. Κι εκεί έψαχνα για λέξεις. Για ιστορίες. Για παραμύθια. Για ζεστασιά. Για λίγη μαγεία. Γιατί έτσι ζω. Έτσι πια αναπνέω. Με τα ταξίδια μου μέσα στο όνειρο. Το όνειρο που έχει πάντα το ίδιο πρόσωπο. Την ίδια μυρωδιά. Την ίδια μελωδία. Κι εκεί δίπλα στη φωτιά ένιωσα μια ανάσα πίσω από την πλάτη μου σαν μια ζεστή αγκαλιά. Γνώριμη. Κι έμεινε εκεί λίγο μαζί μου. Με ένα μάλλινο πουλόβερ κι ένα ποτήρι κρασί. Και στη σιωπή ακουγόταν μόνο ο ήχος του ξύλου στη φωτιά που σιγόκαιε και λίγη μουσική από το όνειρο. 

Kι εκεί στη σιωπή κι ανάμεσα στις φλόγες μου είπες: "Οι λέξεις σου είναι η μαγεία. Η μαγεία με το τίποτα. Οι λέξεις σου είναι τα παραμύθια σου. Τα παραμύθια στο πουθενά. Οι λέξεις σου είναι η μουσική. Η μουσική για το κάπου. Οι λέξεις σου είναι το χαμόγελο. Το χαμόγελο που σε ταξιδεύει στο παντού. Αυτές είναι οι λέξεις σου. Και είναι κρυμμένες παντού. Και ζουν εκεί μαζί σου. Μέσα από σένα. Σε εσένα. Στα δικά σου. Στα ειπωμένα και στα ανείπωτα. Σε σύννεφα και σε ξαστεριές. Σε καλοκαίρια και χειμώνες. Παντού και πάντα. Για πάντα. Ακόμα κι αν το για πάντα στη δική σου συνείδηση μπορεί να κρατάει ένα λεπτό". 

Κι έψαξα παντού γύρω να σε πάρω από το χέρι  να πάμε μαζί πίσω σε εκείνα που τέτοιες μέρες νοσταλγώ. Και θέλω να ξαναζήσω με την ίδια λαχτάρα. Και θέλω να τα κρατήσω ζωντανά μέσα μου για να τα ζήσει κι εκείνη και να τα κάνει αναμνήσεις, παραμύθια κι άλλα φυλαχτά μέσα της. Αυτά ήθελα να σου πω Αλλα μάλλον τα ήξερες. Μάλλον τα ξέρεις. Μάλλον με ξέρεις. 

Άκου: Και για σένα θα είναι πάντα απλο να ψάξεις να με βρεις... Κι αυτό είναι το πιο λυτρωτικό. Το πιο όμορφο απ' όλα. Να ξέρεις ότι παντα το πιο δικό σου πράγμα, το πιο αληθινό θα είναι πάντα εκεί για να σου δείξει το δρόμο όταν όλα μοιάζουν χαμένα. Θα έρχεται πάντα όταν κάτι σε πληγώνει, κάτι σε κάνει να χάνεις χρώμα και μαγεία στα παραμύθια σου. Όταν το όνειρο γίνεται εφιάλτης θα είναι πάντα εκεί. Να σταθεί για να στα θυμίσει όλα. Να φέρει κοντά σου ό,τι αγαπημένο. Να σου τα χαρίσει απλόχερα.

Κι όταν άνοιξα ξανά τα μάτια η φωτιά έκαιγε ακόμα. Και σκέφτηκα ότι και χωρίς στολίδια η σκέψη πάντα ταξιδεύει στο φως. Κι η ζωή πάντ θα κρύβει φως και σκοτάδι μαζί. Κάπου πάντα θα υπάρχει λόγος για να γιορτάζεις το κάτι. Να δίνεις χρώμα στο τίποτα. Να ντύνεις με μουσική το άχαρο. 

Και μπορεί να μη μίλησα για λαμπιόνια και για δέντρα πολύ φέτος. Να μην φωτογράφισα γιορτινές στιγμές. Τα έκρυψα όλα μέσα μου κι έγραψα ευχές για να γίνουν αστέρια φωτεινά εκεί ψηλά. Δίπλα σε αγαπημένα πρόσωπα που στέλνουν την μαγεία τους και λίγη αστερόσκονη όταν η ανάσα λιγοστεύει και ψάχνεις για κάτι... Κάτι από ψηλά. Και τότε χαμογελάς γιατί θυμάσαι... Θυμάσαι το πέρσυ, το πρόπερσυ, το κάποτε. Το αν...

Κι ένα παραμύθι ακόμα περιμένει να γραφτεί. Στο χαμόγελο μιας μικρής που πέρνει σφιχτά αγκαλιά το μικρό μωρό της για να κοιμηθεί. Και κρύβεται στα μαλλιά της για να πάρει από εκείνη τη μυρωδιά. Και στέκεται πίσω από την πόρτα για να την δει να παίζει με τα παιχνίδια της και να μιλάει με αρκούδους κι ελέφαντες σε ένα δικό της κόσμο παραμυθένιο. Και τότε όλα αλλάζουν. Αρκεί να μπεις πρώτη θέση στο δικό της αν. Που έχει μόνο happy end και χαρούμενη μουσική για να χαμογελάς και να αφήνεσαι.

Και τότε χτύπησε η πόρτα. Και με έναν ήχο γιορτινό η μαγεία φόρεσε τα καλά της. Και πήρε αγκαλιά κι εμένα κι εκείνη μαζί. Για αυτή την τελευταία νύχτα του χρόνου. Που θέλω να κρατήσει πολύ. Περισσότερο από όσο κράτησε αυτό το βίντεο που είδα για το χρόνο που φεύγει. Και σαν όνειρο να γεμίσει η νύχτα από στιγμές και σκέψεις. Από αναμνήσεις και λέξεις. Και σαν παραμύθι να γράψουμε την τελευταία σελίδα μαζί της κρυμμένες στην αγκαλιά του. Την τελευταία σελίδα της χρονιάς μας. Με την αναμονή της καινούριας. Που θα γεμίσει ξανά με όνειρα και παραμύθια τις νύχτες μας. Και με χρώμα και μυρωδιές τις μέρες μας.

Και πριν κοιμηθώ έτρεξα ξανά στο παράθυρο. Η λάμψη ήταν ακόμα εκεί. Ανάμεσα στα σύννεφα. Κι ένας Άγιος έτρεχε ανάμεσα τους να προλάβει το χρόνο. Και να παλέψει με την απαισιοδοξία και την δυσπιστία των ανθρώπων. Του έκλεισα το μάτι. Χαμογέλασα. Γιατί  ήμουν ξανά παιδί. Γιατί οι λέξεις μου ήταν εκεί.  Για χρόνια. Για χρόνια πολλά...

Photo source:

http://everlytrue.tumblr.com/ http://tobeavirginian.tumblr.com/ http://this-is-the-thyme.tumblr.com/ http://stefanaki.tumblr.com/

* http://youtu.be/8mkp-Of8sZQ

Online εγγραφή στην Oriflame