Παραμύθι. Μέσα μου*

Νοεμβρίου 20, 2012

Παραμύθι. Μέσα μου*

Της Διονυσίας Μπίθα,
Κοινωνικής Λειτουργού

Κάτι αλλάζει όταν κοιτάζω εκεί έξω. Κάτι αλλάζει όταν με κοιτάς. Σε μαθαίνω από την αρχή. Όσο μ' αφήνεις. Και σε βλέπω να ξεγυμνώνεσαι μπροστά μου. Να μπαίνω στην σκέψη σου. Και μοιάζει σκοτεινά εκεί. Αλλά θέλω να ταξιδέψω μέσα σου παντού. Πάλι. Μέρες και νύχτες. Ξανά εκεί, ανάμεσα σε λόγια και σε σιωπές, θα σε συναντώ. Για να κλέψω λίγο από το σκοτάδι σου. Να χαθώ στις σκέψεις σου. Να χαθώ στα χέρια σου. Στα χέρια σου...

Κι είναι ώρες που με κοιτάς, με ψάχνεις. Κι έχω μάτια κλεισμένα. Και τα έχω όλα κρυμμένα. Και φεύγεις. Και χάνεσαι ξανά στα δικά σου τα σκοτάδια. Στις σιωπές σου. Και ξανά σ' αναζητώ. Και χάνομαι κι εγώ σε μέρη σιωπηλά. Μόνη. Κι αν λείπεις, είσαι παντού. Κι έτσι προχωράω. Και τυλίγω τις μέρες μαζί με τις νύχτες. Και παγώνουν οι νύχτες; Ξεφτίζουν οι μέρες;

Κι αναζητώ τις απαντήσεις γύρω μου. Και κάτι αλλάζει όταν κοιτάζω γύρω μου. Κάτι αλλάζει όταν κλείνω τα μάτια. Γιατί εκει μέσα στο σπίτι ορθώνεται ένα άλλο σπίτι. Το δικό μου σπίτι. Σαν ένα μικρό κουκλόσπιτο. Το παραμύθι το θέλω δίπλα μου. Μέσα μου. Σαν μικρή κούκλα που δεν μπορεί να αποχωριστεί τα παιχνίδια της. Χτίζω μικρά παράθυρα ανάμεσα στις σιωπές και κάνω φεγγίτες για τα σκοτάδια. Κι όταν κάτι με πλακώνει ανοίγω μικρά χερούλια κι οι πόρτες με πάνε στο παραμύθι. Δύο βήματα μακριά. Μια ανάσα μόνο...

Και το μικρό σπίτι είναι κάπου στο Παρίσι. Με ξύλινο πάτωμα, λευκά έπιπλα και μια μεγάλη κόκκινη καρώ μπερζέρα δίπλα στο παράθυρο με τις φλοραλ κουρτίνες! Με ένα μικρό μπαλκόνι με όλα τα αρωματικά κι ένα μικρό σιδερένιο τραπεζάκι για να πίνουμε καφέ με ζεστό κρουασάν.

Εκεί που οι Κυριακές μοιάζουν ατέλειωτες. Κι εγώ τόσο ερωτευμένη με τη ζωή κι όλα γύρω μου. Κι εσύ τόσο γαλήνιος με ένα χαμόγελο φορεμένο μέρα και νύχτα. Σοφιστικέ με τουίντ σακάκια και γκρί σκούφους.

Κι οι βόλτες στο Σηκουάνα εκεί διπλα στη Notre Dame με ένα κουτί πολύχρωμα makarons από το Ladurée. Κι εγώ να φοράω τα καινούρια μου μαύρα κοκκάλινα γυαλιά με ένα μάλλινο λευκό σκούφο. Κι ένα κόκκινο μάλλινο παλτό. Και την αγκαλιά σου για να την "φοράω" κάθε μέρα. Κι εκείνη να κρύβεται στις πουά κουρτίνες στο δωμάτιο της. Και να στέκεται στις μύτες για να πασαλίψει με βουτυρόκρεμα τα cupcakes που θα ψήνουμε κάθε μέρα. Και λίγη τρούφα χρωματιστή ή μόνο ροζ. Και μετά σκουφάκι πλεχτό κι έξω πάλι για μυρωδιές και κλεφτές ματιές στην λάμψη της αγοράς. Είναι πολύ; Είναι μακριά το όνειρο;

Κι ένα τεράστιο ροζ-λευκό γλυφιτζούρι για εκείνη και για μένα. Κι ένα ζεστό καφέ στο χέρι. Και στο άλλο χέρι το δικό του. Να τον πηγαίνω στα δικά μου παραμύθια. Ένα-ένα με τη σειρά. Είναι πολύ; Είναι πολύ να ζωντανεύει το παραμύθι δίπλα σου; Είναι πολύ να αφήνεις το φως να φωτίζει τη μέρα σου; Είναι πολύ να αφήνεις το όνειρο να κάνει τη νύχτα μαγική; Είναι πολύ να κρατάς την πόρτα για να έρθει μέσα το φεγγάρι; Είναι πολύ; Είναι μακριά το όνειρο;

Μπορεί. Το δικό μου, όμως, ζει μέσα μου. Ζει μέσα της. Μέσα του. Ζει στη μουσική που με κάνει να ονειρεύομαι. Στις λέξεις που μαγεύουν το μυαλό μου. Στα όμορφα λόγια που παρασέρνουν τη σκέψη μου. Στις εικόνες που ξελογιάζουν τις αισθήσεις μου. Και θέλω κι άλλο. Είναι πολύ;

Κι η ταινία απόψε τέλειωσε με μια λέξη. Μια λέξη, πέντε γράμματα και μια τελεία. Κοίταξα γύρω μου. Μέσα μου.

Κι είπα: Όχι δεν είναι πολύ...

forever.