Σε νύχτες χωρίς όνειρα*

Στις απότομες στροφές πάντα φοβόμουν! Και πάντα με παρακολουθούσα για να μη χάσω τον έλεγχο! Έβγαζα πρώτα λίγο το κεφάλι και στεκόμουν για να με δω να στραβοπατάω. Να πέφτω και να συντρίβομαι. Να χάνω τελικά τον έλεγχο.

Και να 'μαι εδώ. Μόνη χωρίς "αποσκευές". Χωρίς ομπρέλα κι έξω να βρέχει. Βρέχει και φυσάει έναν αλλιώτικο αέρα. Σαν το αέρα που θολώνει τη ματιά και σου κόβει την ανάσα. Σαν τον αέρα που σε αποπροσανατολίζει και χάνεις το δρόμο που χάραζες πάντα. Που σε έβαζε σε γειτονιές φρεσκοασπριμένες και πλακόστρωτες. Γεμάτες με ανθισμένες γλάστρες και καναρίνια στα κλουβιά. Μα, ο προορισμός ήταν πάντα οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι πίσω από τις αυλόπορτες.

Που με μια αγκαλιά άνοιγαν τις "πόρτες" τους και σε έβαζαν στο μαγικό τους κήπο. Εκεί που τραγουδούσε η φύση και μύριζε όμορφα η γη τους. 

Αυτούς τους ανθρώπους κρατούσα πάντα από το χέρι. Κι αφηνόμουν στα τραγούδια και τους χορούς τους. Κι έφερνα πάντα μαζί μια καρδιά γεμάτη. Και μια ματιά γεμάτη προσμονή κι ενθουσιασμό. Και τα χέρια γεμάτα για εκείνους.  Γιατί ήταν οι δικοί μου άνθρωποι...

Οι δικοί μου, όμως, άνθρωποι έχουν πάντα καθαρό πρόσωπο. Οι δικοί μου άνθρωποι φορούν μόνο ένα χαμόγελο. Δεν κρύβονται πίσω από χρυσούς κι ασήμια. Κρατούν μόνο αγάπη στα χέρια για να δώσουν. Κι άλλες φορές λουλούδια για να δίνουν χρώμα στις μέρες τους. Τρέχουν πίσω από παιδικές φωνές. Μοιάζουν παιδιά κι ίδιοι. Οι δικοί μου άνθρωποι είναι εγώ...

Οι άνθρωποί μου κάνουν όνειρα. Μικρά και μεγάλα. Και όταν ξυπνούν δεν τρέχουν ανάμεσα σε "ψεύτικά" φώτα. Ο ήλιος γίνεται οδηγός στις μέρες τους και το καθρέφτισμα του φεγγαριού στις νύχτες τους. 

Και ξεφυλλίζοντας ανακάλυψα ότι το φεγγάρι λέει ψέμματα. Και συννέφιασα για λίγο. Ξάπλωσα πίσω με το βιβλίο αγκαλιά. Δυνάμωσα λίγο τη μουσική κι έσβησα τα φώτα. Για να φέγγει μόνο εκείνο μέσα στην νύχτα μου...

Kαι περιπλανήθηκα σε σκέψεις αληθινές και ψεύτικες. Σε ψευδαισθήσεις που σου λένε για "όμορφους" ανθρώπους. Εκείνους που κρύβονται πίσω από πρόσωπα. Και φορούν πάντα λαμπερά χρώματα. Και τελικά ακόμα κι αν το φεγγάρι δε λέει ψέμματα, τα λέμε εμείς. Στον ίδιο μας τον εαυτό. Όταν επιτρέπουμε να αλλάζουμε τροχιά στα όνειρά μας. Όταν δίνουμε υποσχέσεις στα χέρια εκείνων που ποτέ δε σ' ακούσουν, ποτέ δε θα σε δουν. Όταν το φεγγάρι κάνει μαγικές τις στιγμές που θα περάσουν και θα χαθούν από τις φλέβες σου. Θα σβηστούν από τα κύτταρά σου. 

Σε ψέμματα που κουβαλάμε στις πλάτες μας εμείς κι άλλα που ρίχνουμε από πάνω σαν προίκα από εκείνους τους ανθρώπους. Μέχρι τότε, το φεγγάρι κάθε βράδυ θα λέει τα ίδια ψέμματα. Θα έχει άλλο χρώμα. Και η μαγεία του δε θα είναι ποτέ ίδια.

Σ' αυτό το φεγγάρι δε θα λούσω ποτέ τις νύχτες μου. Γιατί οι δικές μου νύχτες έχουν χρώμα ασημένιο. Και κάτω από το φως του περπατούν ζευγάρια. Και καθρεφτίζεται στα μάτια τους το πάθος της νύχτας. Και στην επόμενη στροφή, εκεί στη μέση της πόλης θα μιλήσουν για  το δικό τους αστέρι εκεί ψηλά. Και θα μείνουν αγκαλιασμένοι εκεί παρέα με τα όνειρα της νύχτας που δε λένε ποτέ ψέμματα. Κι αν μείνεις εκεί αγκαλιά με τα όνειρα της νύχτας, τη μέρα θα έρχονται ξαφνικά σαν μικρές αχτίδες και θα σου χαϊδεύουν το πρόσωπο. 

Και τότε νιώθεις πως κανείς δεν πρόκειται να σε κάνει να πιστέψεις σε φεγγάρια αλλιώτικά. Σε νύχτες χωρίς όνειρα. Σε μέρες χωρίς παραμύθια που γράφει η καρδιά. Σε αυλόπορτες χωρίς λουλούδια. Σε ανθρώπους που δεν σου μοιάζουν...

Γιατί οι δικοί σου άνθρωποι είσαι εσύ...

* http://youtu.be/zFALnpU3zlo

Photo source:

http://va-nil-le.tumblr.com/, http://tumblerose.tumblr.com/, http://peas-and--carrots.tumblr.com/, http://feel-dont-think.tumblr.com/, http://captureddreamss.tumblr.com/