Μια ευχή σε ένα αστέρι*

Της Διονυσίας Μπίθα,
Κοινωνικής Λειτουργού 

"Με την καρδιά βλέπει κανείς σωστά. 
Το ουσιώδες είναι στο μάτι αόρατο"

Antoine de Saint-Exupery, The Little Prince (1943) 


Για μια μικρή και τη μαμά της κι ένα αστέρι που φωτίζει πια τα βράδια μας.

Απόψε σου μιλώ απλά. Σε κοιτάζω στα μάτια και μετά γέρνω πάνω σου! Μιλώ  και ας ξέρω πως δεν ακούς. Κι ας ξέρω πως η σιωπή μου φωνάζει τόσο δυνατά όσο όλες οι κραυγές του κόσμου αυτού μαζί. Μια νύχτα σαν και εκείνες που κουβαλούν  πίσω στις πλάτες τους τις μεγάλες μέρες. Αυτή τη νύχτα θέλω να σου πω πολλά κι ας μην ακούσεις λέξη. Απόψε θέλω να σε πάρω ξανά μαζί στα παραμύθια και να διώξω τη θλίψη που έχει γίνει στεφάνι στα μαλλιά σου και σε ματώνει.

Με ματώνει το δάκρυ που τρέχει στο πρόσωπο σου. Με ματώνει που ξέρω το γιατί και δεν μπορώ να το αλλάξω. Με ματώνει που δεν μπορώ με μια μου λέξη να τον φέρω πίσω για σένα. Με πληγώνει που έφυγε και ξέρω ότι δεν του είχες μιλήσει ποτέ. Με πληγώνει η κραυγή μέσα σου. Ο πόνος. Κι ο φόβος. Αυτός περισσότερο απ’ όλα. Ο φόβος που γίνεται διαρκής και ανεξήγητος. Γι’ αυτά που κρύβεις κι αν ποτέ θα μου τα πεις. Φόβος, ναι, φόβος. Εκείνος που γίνεται ανασφάλεια. Κι η ανασφάλεια, ανησυχία. Ανίκητη σαν φωτιά. Αναμμένη κι άσβεστη…

Και φοβάμαι κι εγώ μαζί σου. Φοβάμαι για εκείνα που στοιχειώνουν τη σκέψη μου και κάνουν τα ασήμαντα σημαντικά. Για εκείνα που δεν είπες ποτέ. Τις σκόρπιες λέξεις που διαλύουν τις σκέψεις κι έτσι πάμε παρακάτω. Έτσι, για να μη φοβάμαι. Να μη φοβάσαι…

Και σκέφτομαι ξαφνικά… Θα φτάσει  η αγάπη μου και για τους δύο μας; Μήπως θέλω κι εσύ δε δίνεις; Μήπως νιώθω κάτι που δεν νιώθεις. Και τα όνειρα; Τα παραμύθια μου; Εκείνη; Και τότε, φοράω κι εγώ το μανδύα της θλίψης και πέφτω κάτω. Χωρίς δυνάμεις. Μόνο με σκέψεις και ανείπωτες λέξεις να γυρνούν στο ταβάνι. Σε χορό. Σε δίνη. Και σου φωνάζω. Κράτα με. Μη μ’ αφήνεις. Κλείσε τις κάπου να μη με πάρουν στη δίνη τους. Μ’ ακούς; Μη μ’ αφήνεις.

Και με παίρνεις στα χέρια, μου σκουπίζεις τα μάτια. Παίρνεις δύναμη από μένα κι εγώ από εσένα. Και θα μου πεις και θα μου πω ξανά για παραμύθια κι όνειρα. Για σύννεφα και πεφταστέρια. Κι ας μας πάρει όλη νύχτα. Κι ας μείνω εδώ απλά στην αγκαλιά σου. Να σου μιλώ για χώρες μακρινές. Να σε βάζω στα μονοπάτια που η ψυχή μου αναζητάει. Να δεις πως είναι να μοιράζεις μια κόκκινη καρδιά μέσα από μουσικές κι αρώματα. Να δεις εμένα. Χωρίς πούδρες και χρυσόσκονες στα μάτια. Μόνο εμένα. Κι εγώ εσένα.

Και ξεκινάω μια ιστορία για μικρή. Μια όμορφη μικρή που τις νύχτες πριν κοιμηθεί βάζει πάντα δίπλα της λίγο γάλα με κακάο και μπισκότα σε μπουκιές για την μικρή νεραΐδα της. Για την μικρή νεραΐδα που έρχεται τις νύχτες και αφήνει τις πατημασιές της πάνω σε ροζ χρυσόσκονη, εκεί δίπλα από το παιδικό της κρεβατάκι. Μια ανάσα από την μικρή που στα όνειρά της, την παίρνει από το χέρι και πετούν μαζί στη χώρα του ονείρου και του παραμυθιού. Και κάθε που ανοίγει τα μάτια της, με λαχτάρα και ανυπομονησία, ψάχνει για να βρει τα ψίχουλα από τα μπισκότα, το άδειο ποτηράκι και τις μικρές πατημασιές εκεί πάνω στη χρυσόσκονη! Και ψάχνει πάντα κάτω από το κρεβατάκι μήπως και ξεχάστηκε εκεί η νεραΐδα αποκαμωμένη από τα ταξίδια της. Ή και για ένα παράθυρο ανοιχτό για να δει προς τα που πέταξε κι αν ξέχασε κάτι δικό της. Και με τη χρυσόσκονη ξεκινάει πάντα  και τελειώνει η μέρα της. Απλα. Μαγικά. Παραμυθένια!  

Ζήλεψες την αθωότητα. Κι εγώ. Ζήλεψες τη λαχτάρα στα μάτια της μικρής. Κι εγώ. Κι ένιωσες και τους χτύπους της καρδιάς της που έκρυβαν χαρά. Και τότε με ρώτησες:

 -  Και λένε αλήθεια τα παραμύθια σου; Κι όταν ανοίγεις τα μάτια τότε τι μένει;
Μονάχα η μαγεία. Αυτή που παραμυθιάζεσαι με τ’ απλά. Και την αγαπώ αυτή τη μαγεία. Τη δύναμη της αθωότητας. Ναι, αυτό αγαπώ. Με κλειστά και με ανοιχτά μάτια ταξιδεύω εκεί. Στη χώρα του ονείρου και του παραμυθιού. Και έχω μαζί μου ό,τι χρειάζομαι. Χωρίς περιττά. Χωρίς έννοιες. Μονάχα ό,τι χρειάζομαι. Παρέα με νεράιδες και ξωτικά. Και πεφταστέρια…

-       Υπάρχουν αστέρια;
-   Υπάρχουν. Και στα μάτια του καθενός λάμπουν διαφορετικά.
   Και σου λένε μονάχα αλήθειες. Εκείνες που δε σου είπαν ποτέ. Ή απλά δεν πρόλαβαν. Κοίτα ψηλά. Κάτι λάμπει για σένα απόψε. 
Κάτι έχει να σου πει. Θα δεις…
 - Να εκεί ψηλά…Να ΄το! Κάνε να λάμπει για μένα κάθε νύχτα! Κάνε με να πιστέψω στη δύναμη του!
-    Κοίταζε ψηλά κι εκείνο θα έρχεται όπου κι αν είσαι. Όπου κι αν στέκεσαι. Θα χαμηλώνει και θα φωτίζει τα σκοτάδια σου. Αρκεί να θυμάσαι. Αρκεί να μείνει για πάντα στην καρδιά σου. Ένα αστέρι αγαπημένο. Μια ανάμνηση γλυκιά. Κι ένα παραμύθι για εκείνη. Για το δικό της αστέρι.


Καληνύχτα παππού μας…




Photo Source:    


Σχόλια

  1. υπέροχο...τόσο συγκινητικό!! Πόσο δύσκολο..πως μπορείς να εξηγήσεις κάτι τόσο αδιανόητο σε ένα παιδί!! Είμαι σίγουρη ότι η νεραϊδένια μαμά της, θα βρει τον τρόπο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τόσο αδιανόητο, όσο και για έναν ενήλικα που πενθεί!
      Μπορεί να σας μπέρδεψα λίγο...αλλά το κείμενο έχει άλλο αποδέκτη! Είναι το δεύτερο μου "μωρό"! Που όλα τα βήματα τα κάνουμε από την αρχή! Και μπαίνουμε μαζί στο κόσμο του παραμυθιού για να βρούμε αθωότητα κι ομορφιά στα απλά! Σ'ευχαριστώ πολύ που είσαι εκεί πάντα στις λέξεις μου...χχ

      Διαγραφή
  2. Πολύ όμορφο..με μια τέτοια ιστορία θα καταλάβει για το αστέρι που θα την φωτίζει, αυτό είναι αρκετό προς το παρόν..και από αύριο λίγη νεραϊδόσκονη..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όλοι έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε σε κάτι που θα φωτίζει τα σκοτάδια μας...Και για λίγη νεραϊδόσκονη να δίνει μαγεία στις μέρες και τις νύχτες μας...τα φιλιά μου Βέρα χχ

      Διαγραφή
  3. Απίστευτα συγκινητικό και μαγικό! Υπάρχουν πράγματα που θέλω να πω καμιά φορά και τελευταία εκείνες τις στιγμές σκέφτομαι εσένα. Εσύ θα μπορουσες να το πεις έτσι ακριβώς όπως θέλω! Τι χάρισμα έχεις! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. αν τα λόγια μου συμπληρώνουν τα δικά σου και την ψυχή σου, πίστεψέ με νιώθω αυτή τη μαγεία...ξέρεις! Αυτό το ανεξηγητο που σε κανει να χαμογελας με τ'απλα! Σ'ευχαριστώ Σοφία μου καλή χχ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις