Σε εικόνες χαμένες*
Της Διονυσίας Μπίθα,
Κοινωνικής Λειτουργού
Φτιάχνω τις μέρες μου πια... Δημιουργώ σενάρια για να μένω ζωντανή. Αποφεύγω τα κενά μόνη με τις σκέψεις... Οι μέρες φεύγουν και το σκοτάδι που τις υποδέχεται μοιάζει να σε πνίγει...μαζί κι εμένα!
Βρίσκω παρηγοριά στις εικόνες. Συντροφιά στη μουσική. Ανάσες κοντά της. Σου μαθαίνω να αναπνέεις μαζί μου. Ξέρω είναι δύσκολο να μαθαίνεις αναπνοές όταν νιώθεις την ανάσα να χάνεται! Είναι δύσκολο να ψάχνεις για αέρα όταν νιώθεις ότι σε έχει εγκαταλείψει!
Σου μιλάω για τα όνειρα. Σε μαθαίνω να κλείνεις τα μάτια και να χάνεσαι στα χρώματα τους. Να σε ταξιδεύω εκεί ψηλά σε σύννεφα. Σου δείχνω πώς να κοιτάς ψηλά για πεφταστέρια! Σε παίρνω μαζί στα παραμύθια! Άλλωστε στο υποσχέθηκα μια μέρα... Ή μάλλον στο ζήτησα: Σε θέλω κοντά στα παραμύθια...
Περπάτησες δίπλα μου μέχρι την μπαλκονόπορτα. Στάθηκες δίπλα μου στο τζάμι. Με κοίταξες σαν να ζητούσες μια λέξη από μένα! Σε ρώτησα: σε έχω μαζί μου (στα παραμύθια); Δε μίλησες! Δεν ήσουν ποτέ καλός με τα λόγια! Ήμουν εγώ και για τους δυό μας, σκέφτηκα αμέσως...
Κοίταξα το καθρέφτισμα σου και σε είδα εκεί... Μια γκρίζα σκιά, γεμάτη φόβο, ανασφάλεια και σιωπή. Βουβά στεκόσουν δίπλα μου! Κι εγώ έψαχνα τι θα σου πω... Να σου μιλήσω για εκείνη και τα όνειρά της. Να σου ζωγραφίσω με τα χρώματά της. Δεν έκανα τίποτα...
Με κοίταξες ξανά... μια αγκαλιά ξαφνική! Απρόσμενη! Πού φώναζε: μείνε! Απλά μείνε εδώ... κοντά μου! Και η σιωπή σου φώναζε: Πάρε με αγκαλιά κι εγώ θα χω τα μάτια κλειστά! Βγάλε με από αυτή τη φυλακή κι εγώ θα κοιτώ τα μάτια σου. Δώσε μου μια ανάσα αληθινή κι εγώ θα ψιθυρίζω τα τραγούδια σου... Μίλα μου για παραμύθια κι εγώ θα υπογράφω τις σελίδες στο βιβλίο μας. Ταξίδεψε με σε σύννεφα κι εγώ μπω σε δρόμους μυστικούς. Ψάρεψέ μου πεφταστέρια κι εγώ θα τα κάνω φώς στους φάρους μας. Διώξε τις σκιές μου κι εγώ θα φέρω πίσω τις χαμένες λέξεις, το χαμένο χρόνο. Φέρε μου χρώμα στις μέρες μου κι εγώ θα διώξω τον κλέφτη από τα όνειρά μου. Μάθε με να ζω με τα ασήμαντα κι εγώ θα σου χαρίσω τα σημαντικα... Μόνο κράτα με! Εκεί. Ξανά. Κοντά σου...
Κι όσο εσύ μου μιλούσες, εγώ έψαχνα να μαζέψω τις ανάσες, να βρω τα παραμύθια, να κλείσω θέση ψηλά στα σύννεφα και μια βόλτα για πεφταστέρια, φύσαγα τις σκιές κι έβαφα με χρώμα το γκρίζο... Τα ασήμαντα να τα νιώθω τόσο σημαντικά...
Κι είσαι εδώ μαζί μου... Kαι κρατάω το χέρι σου! Στα τραγούδια μου, στα παραμύθια μου, στα όνειρα, στα δικά μου μέρη, στις δικές μου εικόνες...
-Κλείσε τα μάτια... φτάσαμε!
Το πρώτο σου πεφταστέρι...
Ο τρόπος που γράφεις είναι τόσο υπέροχος! Το έχω διαβάσει ήδη 3 φορές και μάλλον έχω μέλλον μέχρι να σταματήσω <3
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαι καταπληκτική και τόσο μα τόσο ευαίσθητη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝιώθω μια γλύκα όταν σε διαβάζω και σε ευχαριστώ πολύ.