Fairy-tell*

Της Διονυσίας Μπίθα,

Κοινωνικής Λειτουργού

Αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που ξυπνάς και ακούς κάτι χαρούμενο στο ραδιόφωνο και ασυναίσθητα το αλλάζεις! Δεν παίζει στη συχνότητα της διάθεσής σου! Είναι ανώφελο να προσπαθείς -λες μέσα σου- να συγχρονιστείς με το ρυθμό! Ανώφελη και αδικαιολόγητη σπατάλη ενέργειας. Και θα την χρειαστείς άμεσα! Για τη «σβούρα» σου  που δε λέει να σταματήσει να οργώνει το σπίτι, το δωμάτιο, το σαλόνι, το μπάνιο και κάθε ίχνος ήρεμου εγκεφαλικού σου κυττάρου!

Κι εκεί που φωνάζεις στη μικρή σου «σβούρα» να αφήσει το καλώδιο του τηλεφώνου σε αυτό το ένα-βήμα-πριν-φουρκιστεί, πέφτεις κάτω μαζί της και μπαίνεις πρώτη θέση ταξίδι-πρόσκληση στον δικό της κόσμο! Σε μπαμπακένια σύννεφα με τη μυρωδιά από νότες σπάνιων λουλουδιών που φυτρώνουν μόνο στα παραμυθένια κάστρα που ζουν πριγκίπισσες με φουστάνια από μετάξι και οργάντζα, νεράιδες με φτερά στις πλάτες τους και μικρά ξωτικά-νάνοι που τρέχουν πίσω από τεράστιες χνουδωτές γάτες και βάτραχους wanna-be πρίγκιπες! 

Kαι τότε, ζωντανεύουν όλα τα παραμύθια του μυαλού που κάποτε ήταν σελίδες σε χέρια παιδικά, δανεισμένες από μια Βιβλιοθήκη με ένα σελιδοδείκτη-ραντεβού για την επόμενη περιπλάνηση στη χώρα των ονείρων! Μια σελίδα ακόμα και κλείνω τα μάτια-έλεγα μέσα μου! Δεν ήθελα να τελειώσει με τίποτα η περιπλάνηση στον κόσμο του παραμυθιού. Δεν ήθελα με τίποτα να χάσω τη μαγεία που νόμιζα ότι βγάζω κι εγώ ζευγάρι τα φτερά και ότι κρατώ στο ένα χέρι ένα ασημένιο μαγικό ραβδί και στο άλλο μια χούφτα αστερόσκονη για να στέλνω από ψηλά και να φωτίζω τα αγαπημένα μέρη! Και κουρασμένη άφηνα το κορμί μου να γείρει μαγεμένο από τα παραμύθια και τα μαγικά φίλτρα των μάγων με τα τεράστια καπέλα! 


Κι έβλεπα κι εκείνα τα όνειρα πως γινόμουν πριγκίπισσα με μακριά νεραϊδίσια μαλλιά και περπατούσα σε δάση γεμάτα πουλιά και ήχους από το θρόισμα των φύλλων! Και μάζευα λουλούδια δίπλα σε λίμνες και καθρέφτιζα τόσα χρώματα στο διάβα μου! Κι έκανα ζωγραφιές χρωματιστές! Ένα χρώμα για κάθε συναίσθημα! Ένα χρώμα για κάθε όνειρο! Ένα χρώμα για κάθε ήχο!

Και φοράω πάλι εκείνα τα μαγικά φτερά, παίρνω μαζί κι εκείνη και της φοράω φουστάνια με τούλια ρόζ και φιλιά για να στολίζουν τα κόκκινα μάγουλά της! Και πετάμε μαζί στις αναμνήσεις μου! Της γνωρίζω τα μέρη που αγάπησα, τις μέρες που γέλασα πολύ, τα τραγούδια που χόρεψα, έκλαψα κι αγάπησα παράφορα! Της λέω για τους φόβους μου και για τις σκοτεινές μου σκέψεις! Μα πιότερο της λέω γι’ αυτά που δεν έκανα ή μετάνιωσα που άφησαν να φύγουν! Και της ζητώ να σταθούμε λίγο μαζί εκεί από ψηλά! Να τα δω, να νιώσω αν μου λείπουν-ακόμα!

Κι είναι τόσα αυτά που θέλω να σου πω για μένα… Θέλω να σου γνωρίσω εμένα! Κι εσύ να μου μάθεις εσένα! Εσένα! Στη νέα μας ζωή! Στις μέρες μας! Στα καινούρια μας όνειρα! Στα καινούρια μας ταξίδια! Στα πρωτόγνωρα συναισθήματα! Σε χαρές και γέλια! Σε χάδια και αγκαλιές! Σε μαλώματα και φωνές! Σε λόγια και συνθήματα! Στα δικά μας!

Και ακούγεται από το άλλο δωμάτιο μια γλυκιά μελωδία…

-Μα, άνοιξε ξανά το ραδιόφωνο;

-Είναι όμορφο, μαμά μου! Χόρεψέ με! Το θυμάμαι αυτό το τραγούδι! Θυμάμαι και το άγγιγμά σου τότε που με είχες μέσα σου, φυλαγμένη στη φωλίτσα! Θυμάσαι; Εσύ μου το’χεις πει! Ναι-ναι, έλα να χορέψουμε αγκαλιά!  Άκου;

-Ακούω! Χορεύουμε;

*http://www.youtube.com/watch?v=RD3WwM6l1J0