Κάτι βρήκα*

Της Διονυσίας Μπίθα,

Κοινωνικής Λειτουργού

Διανύουμε εκείνες τις μέρες που σήμερα νιώθεις χειρότερα από χθες και κάπως καλύτερα από το αύριο! Τις μέρες που δεν τελειώνουν! Τις μέρες που ψάχνεις παρηγοριά όχι σε κουβέντες, όχι σε λέξεις…Αλλά σε ένα άγγιγμα χωρίς λέξεις, χωρίς μουσική, χωρίς ρομαντισμούς! Απλά στην αίσθηση, στην ενέργεια ότι κάτι υπάρχει για να μην νιώσεις ότι καταρρέεις! Για να βεβαιωθείς αυτό- ότι κάτι απλά υπάρχει γύρω σου…

 Δεν ξέρω μήπως, τελικά, έχει έρθει εκείνη η ώρα που πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε; Να αφεθούμε σε λέξεις, σε κουβέντες; Σε εξομολογήσεις; Ακόμα και σε γράμματα γεμάτα συναισθήματα… Γιατί- δεν μπορεί- πάντα θα υπήρχαν πράγματα που δεν είπες όταν έπρεπε ή τουλάχιστον όταν κατάλαβες ότι έπρεπε να ειπωθούν; Τι έχει μείνει πια για να μας γεμίζει; Τι έχει μείνει για να νιώθεις ότι υπάρχεις ανάμεσα στη μαυρίλα; Τι έχει μείνει για να νιώθεις ότι δεν είσαι μόνος;

Δεν ξέρω τι είναι αυτά που δεν έχω πει…αυτά που δεν έκανα…αυτά που θέλω να πω και να κάνω ακόμα! Παίρνω χαρτί και μολύβι-ξέρω ντεμοντέ… Αλλά ναι, γράφω εκείνα που θέλω να θυμάμαι κι εκείνα που πρέπει να θυμηθώ γιατί ξέχασα…

 

Μοιάζει με εφηβικό ημερολόγιο ή μάλλον κάτι σα λεύκωμα; Βρήκα  ένα από αυτά κάπου καταχωνιασμένο, κρυμμένο στην παλιά ντουλάπα της γιαγιάς…Εκεί μαζί με χιλιάδες γράμματα, δώρα, κάρτες, κορδέλες, τυλιχτά από σοκολάτες με ημερομηνίες γραμμένες από τα χέρια του έρωτα της εποχής… Μύριζαν, ακόμα, έρωτα, προσμονή, όνειρα και πάθος για την κάθε στιγμή…

Παίρνω από το χέρι εκείνο τον εαυτό μου και θέλω να τον πάω μια βόλτα!  Με μια σοκολάτα γάλακτος, ένα ζεστό μπουφάν, ένα σκουφί… δίπλα στη θάλασσα! Να διαβάσουμε μαζί τα γράμματα. Να δακρύσουμε μαζί για εκείνα που μας έκαναν κάποτε χαμογελάμε. Να γράψουμε μαζί τι δεν είπαμε ποτέ… Κι ας μη διαβάσει ποτέ κανείς αυτά που «έπρεπε»… Θα τα έχει διαβάσει το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή μου… ο εαυτός μου! Εκείνος που ακόμα φωνάζει-διακριτικά- ότι τον παραμελώ… Εκείνος που με διεκδικεί και με τραβάει από το χέρι να «φεύγω» για μένα… να μη ξεχνάω να παίρνω ανάσες! Να μη ξεχνάω να ζω…

Του λέω:

-… Φοβάμαι… Φοβάμαι να μείνω εκεί… κολλημένη με ένα τηλε-κοντρόλ στα χέρια και το βλέμμα αντί να ψάχνει εμπρός, να ψάχνει πίσω σε καιρούς όμορφους, χρωματιστούς, με γέλια και με μουσικές! Φοβάμαι να κλείνω τα μάτια γιατί όταν τα ανοίγω ξανά κάτι μου λέει ότι έπρεπε να μην τα ανοίξω ποτέ ξανά…

- Θα κοιτάζεις εκείνη… να δες τη! Τι γλυκιά; Κοίτα κοιμάται! Πόσο όμορφη είναι όταν χαμογελάει κρυφά στα όνειρά της; Εκείνη… μη το ξεχνάς αυτό! 

* http://www.youtube.com/watch?v=fV4DiAyExN0