Μy shining star*
Tης Διονυσίας Μπίθα,
Κοινωνικής Λειτουργού
Νομίζω
ότι βρήκα τι μας κάνει χαρούμενους τελικά… Ξέρετε τις στιγμές εκείνες που
πιάνουμε τους εαυτούς μας να χαμογελάμε με εκείνο το κρυφό, αυθόρμητο γελάκι
που πάει με την ψυχή μας που χαμογελάει κι αυτή…Το νιώθεις… Το ξέρεις!
Είναι
το λυτρωτικό αεράκι…όταν καίγεται το σύμπαν! Σαν ξαφνική ανάσα, διαβατήριο σε
ταξίδια του μυαλού! Κι είναι που ανασαίνεις σπάνια τελευταία σε τούτη τη ζωή
που ζεις χωρίς να συμμετέχεις και πολύ… Εκεί που ψάχνεις να βρεις χώρο μέσα
στην ασφυξία σου! Γιατί νιώθεις ότι κάτι χάθηκε…κάποιοι που ήρθαν, άλλοι που έφυγαν, εκείνοι που έμειναν
και αυτοί που ακόμα αναρωτιέσαι…
Άνοιξα
το πακέτο μου…αυτό που μου έστειλες εσύ
και με τόση λαχτάρα άνοιξα, σαν μικρό παιδί τα Χριστούγεννα κάτω από το δέντρο
ανάμεσα σε κορδέλες κόκκινες και χρωματιστά περιτυλίγματα με μάτια που γυαλίζουν
από την λάμψη των ολοκαίνουριων παιχνιδιών…Και είναι η πρώτη φορά που το πακέτο
μου δεν είχε μέσα τίποτε δικό μου…ήταν όλα δικά της, την όμορφης - αλλά τα αγκάλιασα
πρώτη και αυτό μου έφτασε! Πήρα από τα χρώματα τους και τα φόρεσα «χαμογέλο»!!!
Μέσα,
όμως, είχε από κάτι από σένα…ναι, εσένα που λείπεις από τις μέρες μου…και
από τις νύχτες μου!
Άκου λοιπόν…
Εσένα που πίστευες σε μένα όταν κανείς δεν έβρισκε κάτι να πιστέψει σε μένα!Εσένα που με άκουγες κι ας στα 'χα πει ένα εκατομμύριο φορές ξανά και ξανά!Εσένα που γελούσες μαζί μου κι ας είχα κάνει το πιο αδέξιο και χαζό πράγμα μαζί στον κόσμο!Εσένα που έκανες την χαρά μου να μοιάζει μεγαλύτερη!Εσένα που μου έδωσες το χρόνο σου όταν σε είχα ανάγκη!Εσένα που μ’ έκανες να μη φοβάμαι τη μοναξιά μου!Εσένα που δεν μου είπες ποτέ «σου το 'χα πει», αλλά με κράτησες απλά αγκαλιά όταν έκλαψα!Εσένα που σε ό,τι σου ζητούσα είχες πάντα ένα ΝΑΙ έτοιμο για όλα!Εσένα που είχες την κατάλληλη λέξη σε καθετί!Εσένα που ήσουν πάντα με το μέρος μου όταν όλοι ήταν απέναντι!Εσένα που το πρόσωπο σου και η εικόνα σου ήταν λόγος για να ξεφύγω από τη ρουτίνα μου!Εσένα που θυμάμαι να έχω κρατήσει τις πιο τρελές ατάκες!Εσένα που δεν υπήρχε ποτέ αυλαία!Εσένα που ήξερα ότι πάντα κάτι με περιμένει!Εσένα που έμαθα να προσέχω!Εσένα που θα σκότωνα για να μην σου κάνει κανείς κακό!
Μονάχα
εσένα…που δεν είσαι εδώ…
δεν ήσουνα εδώ
στις χαρές μου, στις λύπες μου, στα πάνω μου και στα κάτω μου…
Εσένα που δε λείπεις ποτέ, όμως, από μέσα μου γιατί
εκεί έχεις πάρει θέση…χρόνια τώρα! Και τίποτα δε θα βγάλει από εκεί…
Μονάχα
εσένα…όπως τότε! Που οι μέρες μας και
οι νύχτες μας μύριζαν ανεμελιά και κολώνιες! Είχαν κάτι από τα χρώματά σου...κάτι από το φως σου!
Και θέλω (εγώ) τώρα (να σου) στείλω μια λευκή κόλλα χαρτί, γιατί είσαι η μόνη που μπορεί τη σιωπή μου να διαβάζει...
Αφιερωμένο στην Αθηνά, τη δική μου Αθηνά, την φίλη μου την παντοτινή ...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου