Στο κήπο μου τον μαγικό*

Της Διονυσίας Μπίθα,

Κοινωνικής Λειτουργού

"Θα φτιάξω έναν κήπο μαγικό
για να πουλάω ηλιαχτίδες και γιογιό
και πεφταστέρια.
Θα φτιάξω ένα κιόσκι εξωτικό
για να πουλάω φεγγαράδες και λωτό
τα καλοκαίρια..."

Αυτό θα κάνω…θα ονειρευτώ μια νύχτα με πεφταστέρια στο κήπο μου τον μαγικό! Θα φτιάξω χάρτινα λευκά φαναράκια και θα στολίσω τον κήπο παρέα με χιλιάδες μικρές φλογίτσες! Θα φορέσω τα καλά μου σαν να ήτανε γιορτή και θα περιμένω ό,τι αγαπημένο μου έχει λείψει πιο πολύ! Ναι, θα βάλω να παίζει και το αγαπημένο μου τραγουδάκι και θα ντυθώ στα λευκά με λουλούδια στα μαλλιά όπως όταν ήμουνα παιδί, στις γιορτές!  Kαι θα σερβίρω παγωμένη σπιτική λεμονάδα! Θα κοιτάζω ψηλά για πεφταστέρια και θα «ψαρεύω» ό,τι πέφτει… Θα μεθύσω γλυκά από την φεγγαράδα και θα χαμογελάσω ξανά στις αναμνήσεις μου!

Και θα ανοίξω κι εκείνο το σεντούκι που ’χω κρυμμένο κάπου για να «καλέσω» πάλι τις αναμνήσεις! Είναι γιορτή απόψε και γιορτάζω! Τις πρώτες μου αναμνήσεις… αυτές που νομίζουμε ότι θυμόμαστε ακόμα, αλλά μάλλον μοιάζουν πιότερα με παιδικά όνειρα…

Και κάθε πεφταστέρι για μια ανάμνηση γλυκιά!

Κάθε λάμψη του φεγγαριού για κάθε όνειρο…

Και τότε αναλογίζεσαι πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα αν είχε χαθεί κάποιο από τα όνειρα σου ή αυτό που ζεις ως ζωή είναι αυτό που θες…

Αλλά σήμερα είναι γιορτή…κι έχουμε χρώματα, μουσικές, φαναράκια, γέλια και παιδιά που τρέχουν τριγύρω! Σαν τότε… που γυρνούσαμε κατάκοπα και καταϊδρωμένα με εκείνες τις κατάμαυρες πατούσες από την ξυπολυσιά! Και μας άρεσε…(ακόμα μας αρέσει ναι, σαν μια «ελευθερία» που μας έχει απομείνει…).

Κι είναι σαν να ξαναζώ εκείνες τις νύχτες που ακροβατούσα απάνω σ’ ένα όνειρο, διαφορετικό για κάθε βράδυ και γινόμουν η πριγκίπισσα του παραμυθιού και γυρνούσα πίσω κάθε που χτυπούσε δώδεκα για να ξαναπροσγειωθώ στο παιδικό μου κρεβατάκι… Αλλά δε με πείραζε…είχα χαρεί τόσο το «ταξίδι» μου! Τόσο που έπαιρνα χαρτί και μολύβι για να γράψω καθετί…να θυμηθώ να τα ξαναονειρευτώ την επομένη και την μεθεπόμενη…Σαν θερινό σινεμά που θα παίζε το ίδιο έργο!

Και θυμάμαι…σαν παλιές σκονισμένες λίγο ξεθωριασμένες φωτογραφίες…πρόσωπα, φιγούρες, φωνές, γέλια, μυρωδιές και αισθήματα… Κι ενώ τα μάτια ανοίγουν, βλέπω μέρες ολόκληρες να περνούν μπροστά μου σαν ένα από εκείνα τα παλιά μας παιχνίδια, τα χρωματιστά viewmaster… εικόνες η μία μετά την άλλη,  ξεχασμένες λίγο, σκεπασμένες με αναμνήσεις, σκέψεις, λέξεις, όνειρα  χαμένα που έμειναν εκεί…σαν φιγούρες σκοτεινές κρεμασμένες σ’ ένα θέατρο σκιών…

Κι ένα τελευταίο πεφταστέρι…δικό σου! Για σένα που μεγαλώνεις και θέλω τα όνειρά σου να είναι μόνο ροζ! Θα στο δώσω στα χέρια σου…΄Η όχι! Θα στο φορέσω στα μαλλιά να λάμπει μαζί με σένα! Να πάρει από τη λάμψη σου κι εσύ από τη δικιά του… Και  θα φτιάξω παραμύθια, πολλά παραμύθια να ζεις μέσα… Και εσύ να μου λες « μαμά μου, ακόμα ένα… ένα μόνο και μετά να κοιμηθώ»…  

Καληνύχτα αστέρι μου…