Το νησί που ονειρεύτηκα*
Της Διονυσίας Μπίθα,
Κοινωνικής Λειτουργού
Ξέρεις τα ταξίδια του μυαλού είναι πιο ζωντανά από εκείνα που προσγειώνεσαι με 2 βαλίτσες, ένα νεσεσέρ, μια τσάντα ώμου χιαστί για να μην την χάσεις και μια μπανάνα για τα απαραίτητα…
Σήμερα ξύπνησα με μια εικόνα…την Κάλυμνο μου! Το νησί που πρώτα ερωτεύτηκα και τελικά το αγάπησα…παράφορα! Κι αυτό εξαιτίας της μεγάλης μας της αδελφής…που έφυγε πριν από καμιά 15 χρόνια με όνειρα και πολλές προσδοκίες για να φτιάξει το δικό της παράδεισο, μακριά μας, μακριά από τον τόπο της! Και το όπου γης και πατρίς τελικά ισχύει… Πας εκεί που δεν ξέρεις ούτε που είναι στο χάρτη(αυτό είναι αλήθεια)! Ακόμα θυμάμαι το τηλέφωνο…Βράδυ, σαλόνι και το τηλέφωνο χτυπάει…
-Κυρία Μπίθα, έχουμε μια κενή θέση αναπληρωτή στην Κάλυμνο! Να σας περιμένουμε; Δέχεστε την τοποθέτηση;
Και τότε άνοιξαν οι εγκυκλοπαίδειες, οι Πάπυροι Larousse κλπ…για να «δούμε» το νησί…Κι έφυγε με την βαλίτσα με τις αναμνήσεις, τα όνειρα, τις προσδοκίες…Κι άρχισε να στέλνει φωτογραφίες, κάρτ-ποστάλ κι άλλα πραγματάκια…
Tότε άρχισα να την ερωτεύομαι κι ας μην την είχα δει ποτέ…μόνο στα όνειρά μου! Εκεί που κρατούσα ένα εισιτήριο με το όνομά μου κι έφτανα στο λιμάνι…που με περίμενε η αδελφή μου…Το είχα φανταστεί σαν το πιο όμορφο νησί του κόσμου. Σαν τα ραντεβού στα τυφλά που δεν ξέρεις τι να περιμένεις, αλλά μέσα σου λες δεν μπορεί το δικό μου ραντεβού θα είναι το πιο τέλειο…
Και ήταν…Δεν πρόλαβα να καταλάβω καν τι μεσολάβησε από τον έρωτα μέχρι την αγάπη…την παντοτινή αγάπη…αυτή που αφήνεις την καρδιά σου για πάντα σε ένα μέρος ή στα χέρια αυτού που αγαπάς…
Από τότε…κλαίω για την άφιξη μου…κλαίω και για το φευγιό μου! Κλαίω σαν να είναι δικός μου ο τόπος…σαν να είναι να μην ξαναπάω ποτέ…Κι όταν πάω αρχίζω να βλέπω τις γνωστές μου φυσιογνωμίες, τους φίλους, τους γνωστούς κι εκείνους που απλά θυμάμαι από τις βόλτες και τα σεργιάνια…
Και όταν φτάσω…πάω κατευθείαν στο Καντούνι για να δω το Μανώλη…το γαμπρό μου! Στο γνωστό μας μέρος…εκεί που «λιώνουμε»…εκεί που βγάζουμε εκείνες τις χαρούμενες φωτογραφίες…εκεί που γνωρίζουμε τους πιο όμορφους, τους πιο τρελούς μας φίλους… Και διαλέγω εκείνη την ξαπλώστρα-αριστερά από το bar, αντίκρυ στην πισίνα……Γιατί είναι ντροπή να είσαι στην Κάλυμνο και να είσαι άσπρη πέτρα ξέξασπρη (πιο πολύ κι από τους Άγγλους…)! Και μου έρχεται κάτι παγωμένο για να πιώ…Μυρίζω κι από εκείνη την καρύδα που σπάει μύτη…Πόσο την λατρεύω…Μάλλον θα σας το έχω πει ήδη!
Και εκεί είναι και η Μαίρη, η ανιψιά μου, ολόκληρη κοπέλα πια… να με τρέχει και να μου λέει…Πότε θα βουτήξουμε; Ε; Τόση ώρα περιμένω…
Την επόμενη μέρα έχει Τέλενδο με το καϊκάκι απέναντι! Στο νησί για το οποίο έχουν γραφτεί μύθοι και μύθοι…Πόσο ρομαντική ιστορία για έναν έρωτα που γεννήθηκε ανάμεσα στη πριγκίπισσα της Tελένδου και τον πρίγκιπα του Καστέλου…
Έτσι λοιπόν κάθε βράδυ ο πρίγκιπας του Καστέλου ξεκινούσε κολυμπώντας από το Καστέλι με ένα κομμάτι ξύλο πάνω στο οποίο έβαζε ένα καντήλι για να δει η πριγκίπισσα ότι ερχόταν και να πάει να τον συνάντηση. Ένα βράδυ όμως σήκωσε μεγάλη τρικυμία. Ο πρίγκιπας ξεκίνησε να κολυμπά για να συναντήσει την αγαπημένη του ώσπου ένα τεράστιο κύμα τον σκέπασε σβήνοντας το καντήλι που είχε. Η πριγκίπισσα βλέποντας το φως από το καντήλι να χάνεται μέσα στα κύματα πίστεψε ότι το πριγκιπόπουλο είχε πνιγεί και απελπισμένη αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή της πηδώντας από το βουνό.
Κι έτσι ο βράχος πήρε την μορφή της πριγκίπισσας και σήμερα αν προσέξεις θα δεις μια γυναικεία μορφή να σε κοιτάζει από απέναντι…
Και θα πας και στο Βαθύ…να βουτήξεις με φόρα από το λιμάνι ανάμεσα στους βράχους τους ψηλούς που κάνουν το μέρος να μοιάζει με ξέμπαρκα φιόρδ στην Μεσόγειο! Εκεί στα καταπράσινα νερά και να χαζέψεις τα πιτσιρίκια να πηδούν από το βράχο ψηλά…αγέρωχα περιμένοντας την βαθμολογία των «κριτών» της παλιοπαρέας από κάτω μαζί με τις φωνές και τα χειροκροτήματα!
Αλλά, θα περάσεις κι από την Πόθια, να πάρεις μια μυρωδιά από το λιμάνι και τα σφουγγάρια του… Να περπατήσεις σε εκείνα τα στενά που αναρωτιέσαι πώς οδηγούν αυτοί οι χριστιανοί σε τούτο το νησί! Και πόσα αμάξια χωράνε να περάσουν ταυτόχρονα σε εκείνα τα καντούνια! Αλλά, τελικά χίλιοι καλοί χωράνε! Κι αν έχετε θέματα οδήγησης…ελάτε μια βόλτα από εδώ! Όποιος έμαθε να οδηγεί στην Κάλυμνο έγινε τουλάχιστον Σουμάχερ, μετρ της οδήγησης!
Κι ένα κερί στον Άγιο του Νησιού; Οπωσδήποτε στον Άγιο Σάββα, το όμορφο λευκό μοναστήρι στο πιο ψηλό σημείο του νησιού πάνω στους βράχους…να αγναντεύει από ψηλά το λιμάνι και να δίνει περίσσια ευλογία σε ντόπιους και περαστικούς!
Εν ολίγοις, ένα νησί με καλά, ωραία νερά. Αυτό σημαίνει το όνομα της {Στην αρχαιότητα ονομαζόταν Καλύδνα, ενώ από τον 4ο αιώνα π.Χ. μετονομάστηκε σε Κάλυμνα. Πιθανώς το όνομα προέρχεται από το καλός και ύδνα (από το ύδωρ=νερό)}…
Αλλά σημαίνει και όμορφους ανθρώπους, φιλόξενους, λίγο περίεργους να μάθουν από που κρατάς, πόσο θα κάτσεις κι αν θα τους ξανάρθεις…αλλά αγαπησιάρικους πολύ!
Αφιερωμένο στην Τζένη, τον Μανώλη, την Μαίρη, την Μαρία, τη Θέμη, την Κατερίνα, την Μόσχα και τον Μανώλη, το Θέμελη(το μικρό και τον μεγάλο), την Γκέλυ, τη Μαριάνθη, τη Τζούλια, το Μιχάλη, το Θοδωρή και όλους τους φίλους μας από την Αγγλία, την Ολλανδία και την Δανία κυρίως…Κυρίως όμως σε εκείνους που δε θυμάμαι τα ονόματα τους και σε εκείνους που μπορεί να ξέχασα...
Αναδημοσιεύθηκε με χρονολογική σειρά:
4) http://press-gr.blogspot.com/2011/07/to_23.html
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου