Και πάλι παιδί*
Της Διονυσίας Μπίθα,
Κοινωνικής Λειτουργού
Eίναι μέρες που κάπως είσαι… Είναι μέρες που απ’ όλα και απ’ όλους θέλεις να εξαφανιστείς… με το μαγικό κουμπί που κανείς ποτέ δε βρήκε! Και τότε πας κατά τη θάλασσα, όπως έκανες παλιά! Εκεί που ξέρεις ότι θα βρεις την σκέψη σου ανάμεσα στα κύματα και στον ήχο που κάνουν όταν σκάνε στα πόδια σου!
Και πας πίσω, πολύ πίσω! Να θυμηθείς κάτι αγαπημένο! Κάτι γνώριμο, κάτι που σχεδόν σου λείπει! Πολύ βαρύ πράγμα η νοσταλγία ειδικά όταν την προκαλείς!
Κοιτάζεις πιο δίπλα και βλέπεις την ομπρέλα της παχουλής γειτόνισσας στη θάλασσα! Κίτρινο για τα μπρατσάκια που σε έκαναν να νιώθεις τουλάχιστον ο πιο δεινός κολυμβητής! Κόκκινο για το καρπούζι που ποτέ δεν χώνεψες στα καλοκαίρια σου! Μπλε γιατί συνδύασες την ελευθερία με το χρώμα του ουρανού και της θάλασσας! Πράσινο για τα λαχανικά που ακόμα σε κυνηγούν να φας - λίγο ακόμα κάνει καλό! Κι άσπρο για τα παγωτά που μετρούσαμε πόσα έχουμε φάει μέσα σε ένα καλοκαίρι! Μα πόσα μπορεί να φάει κανείς;
Και βλέπεις τα παιδάκια τριγύρω να φτιάχνουν καστράκια, πασπαλισμένα με άμμο και νερό, άλλα γονατιστά να χτίζουν και άλλα να κάνουν τον νεροκουβαλητή με τα κουβαδάκια! Και θες κι εσύ να πας… να βάλεις το κοχύλι στην πόρτα του κάστρου! Να βάλεις κι εσύ το «σημάδι» σου… όπως τότε! Να ρίξεις το νερό κάτω από τη γέφυρα του κάστρου…υπερήφανη πως τα κατάφερες και δεν έπεσε το περίτεχνο δημιούργημα σου!
Κι ονειρεύεσαι πως όταν γυρίσεις σπίτι θα σε περιμένει ένα βαθύ πιάτο με φρέσκιες τηγανιτές πατάτες της μαμάς με μπόλικη ρίγανη! Και μετά πάλι κάτω για παιχνίδι με τις φίλες και τους φίλους! Ξέρεις αυτά τα τελευταία παιχνίδια μέχρι να πάει δώδεκα… και να σε φωνάξουν να «μαζευτείς» επιτέλους σπίτι!
Και κάπου ακούς μια φωνή… Φεύγουμε!!! Πλύνε τα πόδια σου και μάζεψε τα κουβαδάκια σου!
Δυστυχώς πάμε σε άλλη παραλία!
Ή αλλιώς ξύπνα φτάσαμε…
Αναδημοσιεύθηκε με χρονολογική σειρά:
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου