«Διαλέγω τη Χαρά»

Της Διονυσίας Μπίθα
Κοινωνικής Λειτουργού 

Αυτό το γράμμα το χρωστάω σε σένα εαυτέ μου…Καιρό έχουμε να τα πούμε! Πάει, ίσως, καιρός που «αυτάρεσκα» τα λέγαμε εμείς οι δύο! Πάει καιρός που θυμάμαι να υπάρχω και να ζω «εγωιστικά», μόνο για μένα!

Κάποτε, επίσης, διάβασα ένα βιβλίο. Το έλεγαν «Πώς γράφεται η λέξη μητέρα». Δεν αναρωτήθηκα τι μπορεί τελικά να κρύβεται πίσω από δύο – τρία γράμματα αραδιασμένα δίπλα το ένα στο άλλο σχηματίζοντας κάτι τόσο μεγάλο, κάτι τόσο «υπερφυσικό». Είναι μάλλον γιατί δεν υπήρχες ΕΣΥ στη ζωή μου. Ήσουν απλά τότε μόνο ένα όνειρο, μια προσδοκία, μια γλυκιά σκέψη…

Δε θυμάμαι τι πρωτοείδα όταν σε έφεραν κοντά μου. Δε θυμάμαι τι πρωτοένιωσα όταν κατάλαβα ότι αυτό το πλάσμα ήρθε στο κόσμο από μένα. Είπα μέσα μου «τι τρυφερή»… και τότε ξέσπασα σε κλάματα. Δε θυμάμαι πότε σταμάτησα να κλαίω, αλλά ήξερα ότι από δω και πέρα δε θα ήμουν μόνη…θα είχα ΕΣΕΝΑ και εσύ ΕΜΕΝΑ! Δεν ξέρω αν ήταν-όπως λένε- έρωτας με την πρώτη ματιά. Δε ξέρω τι ήταν, αλλά ήταν πολύ πρωτόγνωρο… Σαν μια μεγάλη γροθιά στο στομάχι κι ένας κόμπος στο λαιμό όταν με κοιτούσες βαθιά μέσα στα μάτια… Μια σχέση που χτίζεται μέρα με τη μέρα! Σαν μια μαθηματική σχέση, που έτσι απλά και ανεξήγητα, θα μας δένει για μια ζωή! Μέχρι να αναρωτηθείς και εσύ κάποια μέρα σαν κι εμένα … «Πώς γράφεται η λέξη μητέρα» και μου γράψεις και εσύ κάποιο ποίημα τυλιγμένο μαζί με ένα λουλούδι στην γιορτή της μητέρας!

Κι αν αναρωτηθείτε, γιατί τόσο γλυκανάλατα; Έτσι απλά! Γιατί τώρα είναι όλα τόσο ροζ!. Γιατί τώρα όχι ΔΝΤ, όχι βαρύγδουποι τίτλοι στα «πρωϊνάδικα» ενημερωτικά δεν με τρομάζουν... Δε με τρομάζει ο κόσμος όλος! Ο λογαριασμός τελικά μπορεί να μας «πονάει» όλους, αλλά κάπου υπάρχει κάτι «ροζ» που να μας κάνει να χαμογελάμε! Κάτι που η ζωή να μας αφήνει να κάνουμε ένα βήμα παραπάνω!

Γιατί η αγάπη, εαυτέ μου, έρχεται ξαφνικά στη ζωή μας…Και είναι το πιο γλυκό κομμάτι της ιστορίας μας σε τούτο τον κόσμο…Που λες μέσα σου «κάτι καλό θα έχω κάνει σε τούτη την ζωή, δεν μπορεί»! Γιατί κάθε πρωί εκείνο το πλατύ, σχεδόν cartoon-ίστικο χαμόγελο μοιάζει σαν την διαφήμιση που έλεγε «Αξία; Ανεκτίμητη…».

Και μπορεί η ζωή να μην είναι πια ίδια και να σε έχουν επισκεφθεί μαζί με τα ακανόνιστα πηγαινέλα συγγενών, η αϋπνία, τα κλάματα, οι αποστειρώσεις, οι πάνες κλπ, αλλά θυμήσου, εαυτέ μου, «αξία ανεκτίμητη»… Έτσι κι εγώ διαλέγω την Χαρά, εαυτέ μου…

Κι αν το Μνημόνιο έφερε σκληρές, πολύ σκληρές εποχές κάπου εκεί έξω υπάρχει η Χαρά του καθενός μας…Αξίζει να την βρει κανείς νομίζω….Ε, εαυτέ μου;